#portretdrzewa

W którekolwiek okno nie spojrzę (a trochę ich mam) widzę jakieś drzewo: kasztany, brzozy, modrzewia, czereśnie, wiśnie, sosny, cisa, jodłę, mirabelkę, jabłonkę, w oddali kaliny. A mieszkam w mieście.

Dobrze się czuję w ich towarzystwie. Są spokojne, niektóre monumentalne, urodzajne, stare, chorujące. Zmieniają się wraz z porami roku.

Modrzew miał brata-bliźniaka na rogu ulicy, ale go wycięto bo przeszkadzał podczas przebudowy jezdni. Ten rośnie bezpiecznie na naszej posesji, zaglądając gałęziami w północno-wschodnie okna przy schodach. Jesienią zrzuca igły, wcześniej wybarwiając je na żółto (tak, wiem - utrapienie, ale nie zamieniłabym). Wiosną zielenieje i brudzi żywicą, latem daje cień i chłód. Wraz ze świerkową siostrą, której gałęzie mogę dotknąć z balkonu, to dwa najbliższe mi drzewa (dosłownie).

Na ig (wejście w pasku obok) znajdziecie stale rozrastającą się galerię zdjęć oznaczoną #portretdrzewa. Zapraszam do oglądania.