Humaniści są wymiernie potrzebni

A nawet pilnie niezbędni, bo pomimo wzrostu gospodarki i coraz to nowych zdobyczy technologii nie poprawia się nasze samopoczucie (optymistycznie to ujmując). Może dlatego, że ono zależy również od jakości naszych relacji i sposobu, w jaki traktujemy swoje ciała, ducha, przyrodę? Może czas domagać się uwzględnienia w PKB poczucia szczęścia, sprawstwa i sprawiedliwości społecznej? Humanistyka też powinna zarabiać, bo daje się zastosować, bo jest potrzebna i skutecznie pozwala lepiej żyć.

Jak wychodzić z opresji? Co uczynić sensem życia? Jak dbać o dobro? Po co właściwie jesteśmy? Jak współtworzyć sprawiedliwość? Humanista to nie jest ktoś, kto zna odpowiedzi, on pomaga ich szukać, inspiruje, rozwija. On albo ona - humanistka. I nie jest ważne czy poprzez film, obraz, książkę czy obecność, humanistyka ma pomagać mądrzeć i ma zmieniać, pomóc ruszyć w dobrym kierunku.

Dlaczego wynalazczości nie towarzyszą badania nad sensem i konsekwencjami ich zastosowania? Szkoda nam na to pieniędzy? Aż tak jesteśmy krótkowzroczni? Dziś w telewizji śniadaniowej pokazano śpioszki, które monitorują stan noworodka. Ok, a teraz rozdajmy je świeżo upieczonym rodzicom, niech zamiast z dzieckiem (wąchając je, tuląc, uważnie obserwując) nawiążą kontakt z aparaturą. Czy to będzie dobre? W końcu tak bardzo jesteśmy techniczni, że kolejną reformę zaczynamy od zmiany budynków i podręczników, bez pytań o istotę. I oczywiście nie potrzebujemy humanistów.

Ale, ale, tą samą śpioszkową aparaturę można wykorzystać, by pokazać rodzicom jak bardzo dobrostan ich noworodka zmienia się, gdy nawiążą z nim czuły kontakt. Bo technika i humanistyka - Moi Drodzy - powinny iść w parze, łeb w łeb, jak równoprawne (i równopłatne!) dziedziny. Jesteśmy światu potrzebni, potrafimy zmieniać i należy nam - humanistom za to zapłacić. Po prostu.

Z inspiracji tekstem Marcina Napiórkowskiego "Produkt krajowy i bitwa pod Kannami" (Tygodnik Powszechny Nr 27, 2 lipca 2017) oraz dyskusją u Małgorzaty Południak - klik.