Choroba to jest coś co się nam przydarza i każdemu może. Walczymy z nią, musimy z nią żyć, różnie bywa. Wiele sposobów zawodzi, na wiele pytań nie ma odpowiedzi, nic nie jest spektakularne. Wchodzimy w tajemnicę życia. Tak myślałam.
Jak widzicie chorobę postrzegam jako coś zewnętrznego, czego należy się pozbyć. Potem uznałam, że chorobie - która okazała się przewlekła - trzeba zrobić miejsce, uporządkować objawy, przeorganizować życiorysy, stracić. Choroba stała się czymś, co zamieszkało między nami. Nadal zewnętrznym.
Dziś już nikt z nas (domowników) nie jest taki sam. Choroba okazała się podróżą w głąb a leczeniem wszystko, co przywraca równowagę. Zdrowie jest tu i teraz, na miarę naszych możliwości. Idę po nie, towarzyszę w drodze, dwa kroki do przodu, jeden w tył. Ale jestem - KLIK.
Jak to mówi moja córka, pogodzona z chorobą nieuleczalną, wbrew temu, co się na jej temat głosi w Polsce, na szczęście za granicą wiedzą o niej więcej, że z chorobą można żyć. Uściski
OdpowiedzUsuńPrzytulam. My wciąż niepogodzeni.
Usuń27 lat na diecie, trudno się nie pogodzić
UsuńDługo..😚
UsuńTo ja przytulam Was obie i siebie samą. Ja już od dawna nie walczę, tylko zbieram, wspieram i mówię, żyj.
OdpowiedzUsuńCzuję, że wiesz o czym piszę. Dziękuję i też przytulam.
Usuń