I coraz mocniej doceniam poznanie intuicyjne, czytane z emocji, z ciała, z pamięci genetycznej, z archetypów, z niejasnego przeczucia, że tak/że nie, z doświadczeń, których nie da się ująć w słowa. "Tak rozpoznawana rzeczywistość musi istnieć, skoro pewność jej istnienia towarzyszy ludzkości wszędzie i od zawsze" (ks. Adam Boniecki). Warto więc "być w harmonii ze swoimi uczuciami", "być sobą" (Anastazja Nakov - psychiatra, psychoanalityk), mądrzy ludzie mówią jednak: upominanie nie jest pomaganiem, trzeba być ostrożnym i nie oceniać, wystarczy być zwykłym człowiekiem obecnym w życiu innych, na miarę swoich sił kochającym.
Jestem bardzo wdzięczna Autorce za to, że tą książką przywraca nam starość jako dojrzałą mądrość. Dość już mam pogoni za cofaniem liczników ludzkiego ciała, mam czterdzieści trzy lata i nie zżyma mnie myśl, że jestem przed pięćdziesiątką (rozmówcy Justyny Dąbrowskiej powiedzieliby "jaka młoda", co nie?). Komplement jaki chcę usłyszeć? - "pięknie się zestarzałaś" - tylko kto odważny go wypowie?
Myślę podobnie o wiekowej dojrzałości, bo właśnie jestem ciut strasza od Ciebie, mam pięćdziesięcioletniego mężczyznę i żyjemy w harmonii ze wszystkim, co mamy, chociaż nie zawsze tak było, ale dojrzeliśmy, i do siebie i do upływającego życia. Uściski jesienne
OdpowiedzUsuńZaufania do siebie, wiary w zdrowie, pogody ducha i mądrości - Tobie, sobie, wszystkim:)
UsuńO tak, z przyjemnością odwzajemniam :)
UsuńZgadzam się z Tobą i przyłączam się do życzeń. Myślę o starości, przeczuwam ją w sobie, ale na razie bardziej w naszych Rodzicach i również nie zgadzam się na to, że wokół propaguje się ucieczkę od niej.
OdpowiedzUsuńDziękuję Ci, że poruszasz ważne sprawy. Będę szukać tej książki :-))